Հունիսի մեկն էր: Քայլում էի Երևանի տոնական փողոցներով: Հանկարծ մի փոքրիկ շունիկի տեսա: Այնքան փոքր էր, այնքան փոքր: Ամբողջովին մաշկագույն, ճակատին` սպիտակ սպիանման նշան: Հրաշք էր ուղղակի: Կանգնած նայում էի, չէի կտրում հայացքս: Ուզում էի գրկել այդ փոքրիկ, թվում է թե, անպաշտպան կենդանուն: Նայեցի շուրջս. մարդ չկար: Մի՞թե ոչ ոք չէր նկատում շունիկին: Տեր չունե՞ր: Ախ, եթե ինձ միայն թույլ տրված լիներ, հենց այդ պահին կվերցնեի նրան ու կտանեի մեր տուն: Մանկուց էի երազում շունիկ ունենալու մասին: Շունը դա այն կենդանին է, որ քեզ երբեք երբեք չի դավաճանի, գաղտնիքներդ չի տարածի, բայց երբ պետք լինի լսել, իր անմեղ հայացքով վրադ կնայի ու կլսի ասածդ հիմարությունները: Հետո կմոտենա, կքսմսվի քեզ, կփորձի հանգստացնել: Շունը իսկական ընկեր է, համենայն դեպս շատ մարդկանցից ավելի լավն է: Իսկ ես չունեմ ու չեմ էլ ունեցել շունիկ: Պատճառն այն է, որ ինձ արգելված է որևէ նման կենդանի պահել, որովհետև շնից կարող են մարդուն անցնել հազարումի հիվանդություններ: Բնական է` ինձ համար են անհանգստանում, առողջությանս համար: Բայց ես շունիկ եմ ուզում, միշտ ուզել եմ ու միշտ էլ կուզեմ: Ինչևէ` կանգնած նայում էի նրան, հիանում ու միաժամանակ տխրում այն մտքից, որ չեմ կարող նրան հետս տանել: Չգիտեի` անտուն է, թե տեր ունի, բայց առանց միկրոբների ու նման հիմարությունների մասին մտածելու սկսեցի շոյել նրան. Ինչ լավն էր: Կամաց-կամաց հիացած բացականչություններով մարդիկ էին հավաքվում: Շուտով հայտնվեց նաև շան տերը: Ես դա հասկացա, երբ մի տղամարդ մոտեցավ ու գոռաց.
-Մաշա, Մաշա:
Ես իմ շանը երբեք նման անուն չէի դնի, կհորինեի որևէ հետաքրքիր անուն, այնպիսի անուն, որ միայն նա ունենա: Բայց երևում է, տերը սիրում էր նրան: Ինձ ու այդտեղ հավաքվածներին ասաց, որ հազվագյուտ տեսակ է, ու Հայաստանում միակն է: Ես գիտեի, որ պետք է գնամ, բայց այդ շանը երբեք չեմ մոռանա: Պայուսակիցս հանեցի ֆոտոխցիկս ու սկսեցի նկարել նրան: Նկարում էի անդադար, ամեն նկարից հետո ասում էի` վերջ, սա վերջինն է: Հետո ասում էի` լավ, ևս մի հատ նկարեմ. գուցե այս մեկը ավելի լավը ստացվի: Բախտի ծաղրանքով նկարներս ստացվում էին մեկը մյուսից անտաղանդ ու անորակ: Ես Մաշային մի անգամ տեսա, բայց հասցրի սիրել նրան: Ու մտածում եմ` հիանալի կլինի, եթե քաղաքում պատահաբար զբոսնելիս էլի հանդիպեմ նրան: Հաստատ կճանաչեմ: Այնքան բարի էր, փափուկ ու փոքրիկ:
Շները բարի են, անշահախնդիր, հավատարիմ են ու միշտ կողքիդ են, լավագույն ընկերդ կարող են լինել:
Սիրելի ընթերցող, եթե շուն ունես, իմացիր, որ ունես մտերիմ ու վստահելի ընկեր: Սիրիր նրան, նա առանց խոսքերիդ էլ հաստատ կհասկանա քեզ: Ուրախացիր, որ քեզ ընձեռնվել է շուն պահելու հնարավորություն: Վայելիր ամեն օրը բարեկամիդ հետ ու գնահատիր նրան, քանզի հիմա շները ավելի ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ են, քան հենց մարդիկ:
Հ.Գ. Նկարներս ահավոր անհաջող են, գիտեմ, բայց շունիկը շատ լավն էր....
Շուշան:
-Մաշա, Մաշա:
Ես իմ շանը երբեք նման անուն չէի դնի, կհորինեի որևէ հետաքրքիր անուն, այնպիսի անուն, որ միայն նա ունենա: Բայց երևում է, տերը սիրում էր նրան: Ինձ ու այդտեղ հավաքվածներին ասաց, որ հազվագյուտ տեսակ է, ու Հայաստանում միակն է: Ես գիտեի, որ պետք է գնամ, բայց այդ շանը երբեք չեմ մոռանա: Պայուսակիցս հանեցի ֆոտոխցիկս ու սկսեցի նկարել նրան: Նկարում էի անդադար, ամեն նկարից հետո ասում էի` վերջ, սա վերջինն է: Հետո ասում էի` լավ, ևս մի հատ նկարեմ. գուցե այս մեկը ավելի լավը ստացվի: Բախտի ծաղրանքով նկարներս ստացվում էին մեկը մյուսից անտաղանդ ու անորակ: Ես Մաշային մի անգամ տեսա, բայց հասցրի սիրել նրան: Ու մտածում եմ` հիանալի կլինի, եթե քաղաքում պատահաբար զբոսնելիս էլի հանդիպեմ նրան: Հաստատ կճանաչեմ: Այնքան բարի էր, փափուկ ու փոքրիկ:
Շները բարի են, անշահախնդիր, հավատարիմ են ու միշտ կողքիդ են, լավագույն ընկերդ կարող են լինել:
Սիրելի ընթերցող, եթե շուն ունես, իմացիր, որ ունես մտերիմ ու վստահելի ընկեր: Սիրիր նրան, նա առանց խոսքերիդ էլ հաստատ կհասկանա քեզ: Ուրախացիր, որ քեզ ընձեռնվել է շուն պահելու հնարավորություն: Վայելիր ամեն օրը բարեկամիդ հետ ու գնահատիր նրան, քանզի հիմա շները ավելի ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ են, քան հենց մարդիկ:
Հ.Գ. Նկարներս ահավոր անհաջող են, գիտեմ, բայց շունիկը շատ լավն էր....
Շուշան:
RSS Feed