Այն պահը, երբ զգում ես, որ միայնակ ես, բոլորովին միայնակ չնայած ունես ընտանիք, ընկերներ, հարազատներ.... Այն պահը, երբ ոչ ոք քեզ չի հասկանում ու ոչ էլ փորձում է հասկանալ, երբ միայն դու ես այդպիսին, երբ ոչ ոք չի էլ ցանկանում քեզնում տեսնել լավը, բոլորը միայն ամենավատն են տեսնում: Այն պահը, երբ հասկանում ես, որ հենց դա է “միայնություն” կոչվածը, երբ բոլոր ընկերներդ ուղղակի ընկերներ են ու չեն էլ ուզում լինել ավելի թանկ քեզ համար, երբ շատ հաճախ առանց որևէ պատճառի ուզում ես ուղղակի լաց լինել, բայց դա էլ չի օգնում.... Հասկանում ես, որ քո բոլոր փորձերը նոր ընկերներ գտնելու, հարազատ մարդկանց հետ մտերմանալու, զուտ չգնահատված ու խղճուկ փորձեր էին: Դու միայնակ ես, միայնակ` քո մտքերի, զգացումների ու զգացմունքների, հույսերի,երազանքների հետ: Երբեմն ուզում ես լինել միայնակ, այնպես, որ հանգիստ շնչես, ազատ մտածես ու չափազանց շատ երազես: Բայց պահ է գալիս, երբ այդ հաճելի միայնությունը վերածվում է ցավի, անտանելի ու անբուժելի ցավի: Երբ ուզում ես խոսել, դատարկել սիրտդ, իսկ դիմացինիդ նույնիսկ հետաքրքիր էլ չէ: Երբ ուզում ես ուղղակի գտնել քո շրջապատը, քո միջավայրը, որտեղ բոլորը միշտ պատրաստ են լսել քեզ, օգնել, աջակցել, խորհուրդ տալ, ում դու կարող ես տալ սրտումդ պահածոյացրած մեծ սերը, որ նրանց համար էիր պահել: Չկան այդպիսի մարդիկ, դու սիրում ես այն մարդկանց, ովքեր քեզ, ճիշտ է, սիրում են, բայց բոլորովին այլ աշխարհից են: Երբ հասկանում ես, որ դա է միայնությունը, սիրտդ կծկվում է ցավից, ուզում ես լաց լինել, բայց միայնությունը քեզնում անգամ լաց լինելու ուժ չի թողել: Այն կործանարար է, կործանում է քեզ, խորտակում ու այնքան հմտորեն, որ դու դա չես էլ հասկանում, իսկ երբ հասկանում ես` արդեն կործանել է: Դու սկսում ես ապրել միայն երազանքներիդ հետ, դու մոռանում ես ռեալ աշխարհը. դա միայն թույլերին է բնորոշ, իսկ մի՞թե դու թույլ էիր առաջ: Միայնությունն է քեզ թուլացրել, որովհետև միայնակ մարդը միշտ էլ անպաշտպան է: “Միայնակ”` սարսափելի ու զզվելի բառ, բառ ու տհաճ էմոցիաների կույտ:
Ու չնայած ամեն ինչին դու դեռ սպասում ես, հույս ունես, որ աշխարհի երեսին կա այնպիսի մարդ, ով զգում է այն, ինչ դու ես զգում, ով պատրաստ է կողքիդ լինել ու լսել քեզ դարերով: Գուցե այդպիսի մարդը մեկը չէ, այլ մի քանիսն են, կամ գուցե շատերը: Ու դու սպասում ես, սպասում ես այդ մարդկանց, այն հույսով, որ նրանք են այդ մարդիկ, ում հետ դու քեզ երբեք միայնակ չես զգա, ովքեր երբեք միայնակ չեն զգա քեզ հետ......
Շուշան:
Ու չնայած ամեն ինչին դու դեռ սպասում ես, հույս ունես, որ աշխարհի երեսին կա այնպիսի մարդ, ով զգում է այն, ինչ դու ես զգում, ով պատրաստ է կողքիդ լինել ու լսել քեզ դարերով: Գուցե այդպիսի մարդը մեկը չէ, այլ մի քանիսն են, կամ գուցե շատերը: Ու դու սպասում ես, սպասում ես այդ մարդկանց, այն հույսով, որ նրանք են այդ մարդիկ, ում հետ դու քեզ երբեք միայնակ չես զգա, ովքեր երբեք միայնակ չեն զգա քեզ հետ......
Շուշան:
RSS Feed