Կանգնած էր նա այնտեղ տասը, գուցե քսան, կամ նույնիսկ երեսուն տարի. չէր կարող հստակ ասել. հաշվել չգիտեր: Ու չգիտեր էլ, թե որքան է այդտեղ կանգնած մնալու, թե երբ կգան իր հետևից: Ընկերներին տանում էին. կտրում ու տանում: Այն, ինչ նա լսում էր վերջին պահին` ընկերների հառաչն էր: Ընկերների փոխարեն հիմա ինչ-որ քարե կիսակառույց շենքեր ու սրճարաններ էին: Գիտեր` իր գնալուն էլ է քիչ մնացել: Ու սպասում էր: Երևի ամենածանրը այդ սպասման անորոշ օրերն էին: Գոնե իմանար` ուր են տանելու: Երբ նայում էր քարե անկենդան, անխոս, սառը կառույցներին, զզվում էր միայն այն մտքից, որ հնարավոր է`  վաղն էլ իր փոխարեն նման բաներ լինեին այդտեղ կանգնած: Ախ, ինչքան էր կարոտելու մարդկանց` իրեն ուշադիր զննող, հետաքրքրված աչքերը, տեսախցիկների ու լուսախցիկների չխկչխկոցները, կարոտելու էր նույնիսկ անտարբեր անցորդներին ու ցավում էր, որ չի հասցնելու վրեժ լուծել իր վրա աղբ նետողներից: Ու կկարոտեր այն վայրը, ուր ծնվել ու մեծացել էր: Միգուցե, դեռ չէր էլ հասցրել մեծանալ, միգուցե նա դեռ փոքր էր ու բնության չգրված օրենքներով դեռ դարեր պետք է ապրեր: Բայց մարդը հիմարության իր օրենքներով աչք էր փակում բնության չգրված օրենքների վրա: Դառը ծիծաղեց. գուցե ինքը պատասխան չի տա, բայց բնության համբերությունն էլ, մի օր, վերջիվերջո, կսպառվի, ու պատասխան հարվածը այնքան ծանր կլինի , որ մարդիկ ոչ իրենց սրճարաններով, ոչ  էլ կիսակառույց շինություններով կկարողանան պատերազմել: Հիմար մարդիկ, ձեր կացնի մի ցավոտ հարվածից դեռ այնքան հարվածներ են իջնելու ձեզ վրա…. Բայց ցավում էր սիրտը. նա մարդկանց վատը չէր ցանկանում. Սիրում էր նրանց միակողմանի սիրով: Ծառը սիրում էր... Ծառի սիրտը ցավում էր, բայց այդ սիրտն էլ շուտով սիրտ չունեցող մարդիկ արմատախիլ էին անելու….
         Ահա` մի քանի հոգի, կացինները ձեռքներին, մոտենում են, նրանք են, ովքեր երեկ փոքրիկ կաղնուն տարան: Ո՞վ գիտե, գուցե այսօր էլ իր հերթն է…..  
 Հ.Գ. գիտեմ, որ նկարը համապատասխան չէ, բայց իմ նկարած ֆոտոներն էլ լավ չէին ստացվել: Հարմար առիթի դեպքում անպայման կփոխեմ: Կարծիքների կամ ուղղումների համար քոմմենթեք:  
                                                                    Շուշան

Երբ ասում ես բնազդ միանգամից պատկերացնում ես վայրենություն , հիշում ես կենդանիների մասին հաղորդումների գիշատիչների հատվածները :Բայց դա այդպես չէ : Բնազդը դա այն վարքագծի մասին ինֆորմացիան  է, որը առանձնյակը ստանում է ժառանգական : Ժառանգելով բնազդը առանձնյկը սովորորում է ընկալել արտաքին միջավայրը , անում է ամեն ինչ սովորելու համար : Առանձնյակներից շատերը բնազդով ստանում են նաչև գոյատևելու մասին ինֆորմացիա : Բոլոր առանձնյակները չի որ գիշատիչ են :Հետեվաբար շատ քիչ առանձնյակներ են ստանում միս ուտելու ինֆորմացիա : Ինձ ամենաշատը ջաղայանցնում է այն , որ ասում են թե ՄԱՐԴԸ բնազդաբար կարող է սպանել և նկատի ունեն անձնական շահը , օրինա փողը , կամ նման մի բան : Մարդը բնազդաբար կարողէ սպանել, բայց միայն պաշտպանելու կամ պաշտպանվելու նպատակով : Դա դեռ չի նշանակում, որ մեր բնզդների մեջ դա կա : Ողակի մենք իսկսզբանե պայքրում ենք ապրելու համար ու ապրելու համար կարող ենք սպանել : Իդեպ այդպիսի սպանությունները արդարեցվում են ու չեն դատապարտվում :Լինել վայրի նշանակում է հետեվել բնազդներին , սովորել ու ապրել , ապրել չվնասելով մնացածին և վնասել պաշտպանվլու նպատակով միայն :Լինել վայրենիի նշանակում է կորցնել զգայարաններն ու զգացմունքները , ապրել ուտելու համար , ուտել այն ինչ ստացվել է սպնելու միջոցով : 

Տարբեր կարծիքներ կան ռոք-մետալ երաժշտության մասին :
Մարդկանց մի մասը կարծում է , թե դա խելագարություն է , մյուսներին էլ ուղակի նյարդայնացնում է : Բայց կան ու կմնան մարդիկ, ովքեր սիրում են  և ասում, որ այն <<ազատոթյուն>> է տալիս իրենց : Դե դա այդքան էլ այդպես չէ : Այս ազատությունը թվացյալ է , որը մի ֆիզիոլոգիական պրոցեսի արդյունք է : Բանն այն է, որ մարդու նյարդային համակարգը զգում է ձայնային  ալիքները (բայց միայն լսողական ապառատն է կարողանում հավաքել այդ իմֆորմացիան) , այսինքն գրգռվում է : Դե դա նորմալ է ,եթե չչարաշահվի : Բայց մետալը ունի բարձր հնչյուններ , ուժ, որոնք ստանալիս երաժշտության մեջ է ավելանում ձայների մի խումբ , որը մարդը չի լսում : Այդպիսի ձայները վատ են անրադառնում մարդու օրգանիզմի վրա: