Եթե շարունակում ես երազել, ուրեմն դեռ հավատում ես երազանքներիդ: Իսկ երբ դադարում ես հավատալ,  երազանքներդ փշուր-փշուր են լինում: Թվում է` վերջ, անվերադարձ լքեցին քեզ երազանքներդ. դու ջախջախված ես, մաշված, զզված: Բայց առիթ է հարկավոր, շատ փոքր առիթիկ, ոչ թե պատճառ, ու շնորհավոր` նոր կիսահույս: Կիսահույսը փոքր է, կիսատ, անիմաստ: Այսինքն, երբ ուղեղդ գիտակցում է, որ անիմաստ հույս է, անիրականանալի, բայց սիրտդ հավատում է, ուզում է հուսալ: Կիսահույսը սոսնձում է մասերի բաժանված երազանքներդ, շոյում է թուլացած նպատակներիդ, փաղաքշում, բայց ցավեցնելով: Դա այնքան հաճելի է և միաժամանակ զզվելի. դու գիտես, որ անիմաստ ես հույս փայփայում, բայց քեզ դուր է գալիս այդ անիմաստ վիճակը, այդ զոհի կերպարը: Քեզ դուր է գալիս այն, որ դու անիմաստ հույսեր ես փայփայում, բայց դու զզվում ես այդ երևույթից. և ուրախ ես, որ հույս ունենալու առիթ կա, և տխուր, որովհետև ուրախ ես անիմաստ հույսի համար: Դու գիտես` հույսդ անիմաստ է, երազանքդ` անհնար: Բայց դեռ հավատում ես, հավատում, ինքդ էլ չիմանալով, թե ինչու: Համառորեն վերջին կիսահույսերն ես միացնում իրար ու ստեղծում փայլուն երազանք: Հետո ցավոտ է լինում, ծանր, անբուժելի… Դու զգում էիր, դու գիտեիր, որ կիսահույսն անիմաստ բան է: Դատարկ է: Երազանքդ պայթում է, այս անգամ, թվում է, թե, վերջնական: Բայց կիսահույսերդ կան, ապրում են քեզ հետ հավասար ու վտանգը չափազանց մեծ է, որ նրանք նորից կմիանան, կվերականգնեն անհույս երազանքդ ու կհարվածեն սրտիդ: Դու էլ գիտես. կիսահույսն անիրական է, վերացական, անիմաստ: Բոլոր երազանքներն էլ անիմաստ են, բայց երազիր: Փշրվի երազանքդ, թե իրականանա, համենայն դեպս առօրյայիդ դատարկը լցնում ես երազանքներով:  

                                                                           Սիրով` Շուշան...

   Ժողովրդավարություն: Մենք ապրում ենք ժողովրդավարական երկրում: Շատերը գուցե առաջին անգամ են նման բան լսում: Պատկերացրեք, որ այո` մեր երկիրը կոչվում է “Ժողովրդավարական”: Ովքեր գիտեն, թե ինչ է ժողովրդավարությունը, ինձ թվում է շատ լավ հասկանում են` ինչու եմ նման կոպիտ կերպով շարադրում մտքերս: Ես, ժողովրդավարական երկիր ասելով, միշտ հասկացել եմ մի երկիր, որը կառավարում է ժողովուրդը: Այսինքն` ինչ կկատարվի երկրում, ինչ կբարելավվի, ինչ կվատթարանա, այդ ամենը կախված է միայն ժողովրդից: Ժողովուրդը կարող է ազատ արտահայտել իր մտքերը ու ընտրել իր նախընտրած ղեկավարին: Առաջին հայացքից չափազանց կատարյալ է թվում “Ժողովրդավարություն” ասվածը: Ինչպես ասել է Օսկար Ուայլդը. “Ժողովրդավարությունը ժողովրդին հիմարեցնելն է ժողովրդի շնորհիվ` ժողովրդի ապահովության համար”: Ինձ թվում է այս արտահայտությունը շատ դիպուկ է Հայաստանի մասին խոսելիս: Ժողովրդավարական երկրում ժողովուրդը պետք է կարողանա ազատ պաշտպանել իր իրավունքները, պետք է ազատություն տրվի ասուլիսին: Դե, տեսականորեն, ազատությունը, կարող ենք ասել, որ կա: Բայց շատ հաճախ իրենց մտքերը ազատ արտահայտողները, կամ դառը ճշմարտությունը բացահայտողները չգիտես` ինչու, “պատահաբար” դժբախտ պատահարի զոհ են դառնում, կամ “չգիտես, թե ում կողմից” ծեծի ենթարկվում: Իսկ ամենաահավորն այն է, որ ժողովուրդը հանգիստ քննարկում է այդ հարցերը ու փորձում է ինչքան հնարավոր է հեռու մնալ խնդիրներից: Ժողովուրդը դժգոհում է կառավարությունից` ասելով, որ երկիրը վատ վիճակում է: Ավելին ասեմ` երկիրը ողբալի վիճակում է: Ամենաողբալին էլ հենց այն է, որ ժողովուրդը չի հասկանում, որ ստեղծված իրավիճակի համար միայն ինքն է մեղավոր: Եթե այդքան վատ կառավարություն է` ինչ՞ու մի քանի կոպեկով (կամ թեկուզ բավականին մեծ գումարով) ընտրելուդ իրավունքը վաճառեցիր, ավելի ճիշտ` քեզ վաճառեցիր ու այնպես արեցիր, որ հիմա մեր երկիրը ղեկավարի այսօրվա կառավարությունը: Ինչ՞ու չես հայտնում մտքերդ ազատ: Դրանով դու ոչ միայն ինքդ քեզ կօգնես, այլև մեր երկրին: Կարծում եմ` ժողովրդավարությունը սկսվում է ռիսկից: Պետք է սկսես չվախենալ, հասկանալ, որ ԵՐԿՐԻԴ  ՏԵՐԸ  ԴՈՒ ԵՍ, միայն ԴՈՒ: Ինչ՞ու եք լուռ զսպում վիրավորանքը, թողնում, որ ձեր իրավունքերը ամենազզվելի կերպով ոտնահարվեն: Ինչ՞ու եք ձեր ընտրած կառավարությունից դժգոհում: Իսկ գիտե՞ք ինչու եք վաճառվում, ինչ՞ու եք վաճառում ձեր ընտրելու իրավունքը: Որովհետև այնքան աղքատ վիճակում ենք, որ նույնիսկ գրոշների համար պատրաստ եք ձեր հարազատին վաճառել, էլ ու՞ր մնաց մեր խեղճ երկիրը չվաճառեք: Իսկ գիտե՞ք` ինչու այդքան գումարի կարիք ունեք: Որովհետև այդ կառավարությունն է ձեզ հասցրել աղքատության, ողորմելի աղքատության: Իսկ դուք թողնում եք, որ մեր երկիրը կառավարեն ձեզնից գողացողները: Եթե այդպես չեք կարծում, ուրեմն բարի եղեք մի դժգոհեք երկրում առկա իրավիճակից: Բայց դա դեռ մի կողմ թողնենք: Սկսենք քննարկել ժողովրդավարությանը խոչընդոտող հիմնական երևույթը` կոռուպցիան: Ի՞նչ եք կարծում` կոռուպացված երկրում հնարավոր է ժողովրդավարություն լինի: Բացատրեմ կոռուպցիան որն է: Կոռուպցիան այն է, երբ ընդունվում եք այն ԲՈՒՀ, որտեղ ծանոթ և բարեկամ ունեք` այն հույսով, որ նա ձեզ կոպիտ ասած “առաջ կտանի”, կոռուպցիան այն է, երբ ճանապարհատրանսպորտային ոստիկանին խախտում անելու համար ոչ թե հարկ եք վճարում, այլ կաշառք, կոռուպցիան այն է, երբ կլորիկ գումարի դիմաց աշխատանքի են ընդունվում իրենց աշխատանքից անտեղյակ մարդիկ, փոխարենը տուժում են լավ մասնագետները, որոնք էլ ստիպված լքում են երկիրը` ուրիշ երկրում գնահատվելու նպատակով: Արդյունքում` երկրում չի մնում լավ աշխատանքային ռեսուրս, ու, ընդհանրապես, եթե այսպես շարունակվի երկիրը լիովին կդատարկվի: Դ՞ա եք ուզում: Ուղղակի պետք է կոռուպցիայի մասնակից դառնալով հասկանալ, որ վերացնում եք “Ժողովրդավարություն” ասվածը: Ժողովրդավարություն, որը անգրագետ է, որովհետև ժողովուրդը տեղյակ չէ ու ոչ էլ ցանկություն ունի տեղյակ լինել իր սեփական իրավունքներից, որտեղ չի էլ փորձում պաշտպանել իր իրավունքները, քանի որ հիասթափվել է կեղծ օգնությունից, որտեղ ամեն ինչ խճճված է ու տիրում է բացահայտ անարդարություն: Ժողովրդավարական երկիր, որտեղ ժողովուրդը համոզված է, որ ունակ չէ փոխել որևէ բան: Դադարեք այդպես արդարանալուց, հիշեք, որ ժողովրդավարությունը սկսվում է հենց ձեզնից: Եթե դժգոհ եք, փորձեք փոխել, գոհ եք` պահպանեք, չգիտեք` սովորեք: Եկեք վերջ տանք այս անգրագետ ժողովրդավարությանը… 
                                                                           Շուշան:

        Երեսբուք. հայկական հանճարեղ մտքի հերթական թռիչք: Լավ, եթե լուրջ, ուրեմն ասեմ, որ ապշած եմ: Հասկացանք` սիրում ենք նմանակել, բայց լավ, այս աստիճանի՞: Չգիտեմ: Ինձ թվում է, որ եթե ուզեին, ուրեմն հաստատ կարող էին հորինել ավելի հետաքրքիր ու ոչ նմանակած անուն: Ասենք, սիրուն էլ չի հնչում: Կամ ընդհանրապես` ինչո՞ւ են հայերն այդքան սիրում նմանակել: Ինչո՞ւ չենք փորձում ստեղծել մերը, նորը, ինչո՞ւ ենք անընդհատ ձգտում դեպի ամերիկյանը, եվրոպականը: Կարծում եմ` եթե փորձենք, ապա հաստատ շատ լավ կստացվի, համենայն դեպս ավելի լավ կստացվի, քան նմանակածը: Ախր գոնե որակով նմանակեն. իրենք սարքում են դրա ավելի վատը, ավելի անիմաստը: Բնականաբար, սպասում են, որ մարդկանց համար դա կլինի ինչ-որ ֆուրորային նորություն: Բայց դե, կոնկրետ այս դեպքում, մի քանի ադնակլասնիկյան դեմքեր կգրանցվեն, հետո կվերադառնան իրենց սիրելի ռաբիսի օրրանը` ադնակլասնիկը: Իսկ ֆեյսբուքյան ակտիվիստները ինձ թվում է, կծիծաղեն նման անվան վրա: Մի խոսքով. մի բան եմ խնդրում, իմ սիրելի նմանակելու սիրահարներ, մի քիչ փորձեք ձերը ստեղծել, ձեր սեփականը, կապ չունի թե խոսքն ինչի մասին է: Մարդիկ ձեզ հիշելու են ձեր ստեղծածով, նրանով, ինչով դուք տարբերվում եք մյուսներից: Թեկուզ հենց ամենափոքր հարցերում, փորձեք տարբերվել, փորձեք ստեղծել ձերը: Ինչևէ, մի քիչ հիմար փոսթ ստացվեց, բայց դե հենց որոշեցի գրել, մուսսաս անհետացավ….  
         Իսկ հիմա` վայելենք նմանակման այս գեղատեսիլ գլուխգործոցը.
http://www.yeresbook.com/

                                                                                Սիրով` Շուշան:

   Մի անգամ աշնանը մի գիրք վերցրի ու սկսեցի կարդալ: Գիրքը գրված էր հետաքրքիր ու հասկանալի, ու ես կարդում էի մեծ հաճույքով: Շուտով հասկացա, որ ես ուզում եմ անընդհատ կարդալ այդ գիրքը, հաճախ էի թերթում ու կրկին կարդում այն հատվածները, որոնք հավանել էի: 100 էջ. ու ես գրքիս հերոսի հետ լաց էի լինում: Անկեղծ եմ ասում, լաց էի լինում նույնիսկ նրանից էլ ուժեղ: Բայց մենք շատ լաց չեղանք. առջևում հերոսիս կյանքի ամենագեղեցիկ օրերն էին, ու նա երջանիկ էր: Ես էլ էի երջանիկ: Մենք միասին հաճախ էինք մտածում ու երազում: Հաճախ էի նստում նրա հետ նույն սենյակում ու ականատես լինում իրենց տան վեճերին: Այնքան էի խղճում նրա հորը, մորը շատ էի սիրում, եղբայրներին տանել չէի կարողանում: Եվս հարյուր էջ. ու ես ոչ միայն սիրում կամ ատում էի հերոսներին, այլև ապրում էի նրանց հետ: Դարձել էի գրքի հերոս: Թվում էր` տեսնում եմ այդ ամենը, երբեմն չէի հավատում, որ նրանք ուղղակի հերոսներ են ու վերջ: Նրանք դարձել էին առօրյայիս անբաժանելի մասնիկը: Ես տեսնում էի այդ ամենը, տեսնում հոգուս աչքերով. ահա նրանք, հավաքում են տան իրերը, պետք է տեղափոխվեն, ախր այդ տունը… ախր այդտեղ անցավ հերոսիս մանկությունը, չեմ ուզում հեռանան այդ տնից, այդ տանն անցել են 200 էջ, անցել են տարիներ, ուրախ ու դաժան օրեր: Ու էլի լաց եմ լինում. կկարոտեմ այդ տունը: Եվս հարյուր էջ. ես ու հերոսս արդեն հարմարվել ենք մեր նոր տանը, նոր ծանոթներ ունենք: Ամեն ինչ խաղաղ է, հանգիստ, հերոսս երբեմն իջնում է, նստում բակում ու հայացքներով փոխանակվում իրենց նոր հարևանուհու հետ: Սպասում եմ` երբ են ծանոթանալու, որ սկսվի հերոսիս կյանքի նոր էտապ: 50 էջ անց վերջանում է այդ էտապը, կարծես, երեկ էր սկսվել: Հանկարծ նկատում եմ` ընդհամենը 100 էջ է մնացել: 100 էջը կարդում եմ դանդաղ, հանգիստ, առանց շտապելու: 50 էջ. վախենում եմ կարդալ: 10 էջ. շուտով վերջանում է գիրքս, այս 10 էջն էլ կարդամ ու նոր գիրք սկսեմ կարդալ: Վերջին էջ. զննում եմ ամեն տառը, ուսումնասիրում, կարդում ինչքան հնարավոր է դանդաղ: Վերջին նախադասություն, վերջին տող, վերջին բառ, վերջին տառ, վերջ: Վե՞րջ: Այսքան շու՞տ:
Հաջորդ օր. ու՞ր է գիրքս, ու՞ր է հերոսս: Վե՞րջ: Էլ չկա, կորցրի նրան, այն տպավորությունն է, կարծես թանկ մարդ եմ կորցրել: Դատարկ է: Կարոտել եմ հերոսներիս, ընկերներիս: Բացում եմ գիրքս, կարդում սիրելի հատվածներս ու կարոտից լաց լինում: Ինչ-որ բան պակասում է: Ուզում եմ, որ էլի գնանք այն պարսպի մոտ ու հարևանի տանը նայենք, ուզում եմ, որ էլի դաշնամուր նվագենք, էլի պապիկի հետ զբոսանքի գնանք, ուզում եմ, որ էլի սիրահարվի, էլի նոր ընկերներ ձեռք բերի…
Այնքան եմ քեզ կարոտել, իմ սիրելի հերոս: Դու մնացիր ինձնում, դու էլ երբեք իմ սրտից չես գնա: Դու փոխեցիր կյանքս: Սովորեցրիր ապրել ուրիշների կյանքով, քո կյանքի փորձով ինձ կյանքի փորձ տվեցիր: Ինչ՞ու վերջ: Չեմ ուզում ուրիշ գիրք կարդալ, չեմ ուզում: Միայն ուզում եմ նորից միասին երազենք, միասին լաց լինենք, ուրախանանք, սպասենք….
            Աշնան մի ցուրտ օր էր, այդ օրն էր, երբ վերցրի գիրքն ու կյանքիս նոր էջ բացեցի, ապրեցի մի ամբողջ կյանք …
            Շնորհակալ եմ այդ օրվան, որ այն պարզապես եղավ իմ կյանքում…

             

     Երևի ամենազզվելի պահն է, երբ ոչինչ չեմ ուզում: Ամեն ինչ տհաճ է ու միեևնույնն է ինչ կլինի: Աշխարհը պայթի էլ, Երկիր մոլորակը քանդվի էլ, ինձ միևնույնն է: Ամեն ինչ այսպես է սկսվում. առավոտ: Քնաթաթախ, անտարբեր ինքս իմ հանդեպ, կիսասանրված, պայուսակս կիսատ դասավորած վազում եմ դուրս, որ դասից գոնե 10 րոպեից ավել չուշանամ: Հասնում եմ դպրոց ու քունս սկսում է գալ: Դասերի ժամանակ ամեն ինչ անում եմ, որ ուշադրությունս կենտրոնացնեմ միայն դասի վրա: Անկեղծ եմ ասում` ամեն ինչ անում եմ: Բայց դե առարկաներ կան, որոնց ժամանակ հազիվ եմ քունս զսպում: Հետո դասամիջոցի զանգը լսելով` երջանիկ դուրս եմ գալիս դասարանից, որ գոնե զգամ, որ ապրում եմ: Դուրս եմ գալիս. նորից նույն մարդիկ, նույն խոսակցությունները, նույն մտքերը…. Հոգնում եմ, ուղեղս անջատած միայնակ կանգնում եմ միջանցքի մեջտեղում: Ինչ-որ նորություն եմ ուզում, արկածներ, էքստրիմ: Չեմ ուզում ամեն օրս մյուսի նման անցնի: Ուզում եմ ամեն անգամ ամեն ինչ տարբեր լինի: Ուզում եմ շնչել, զգալ, որ ապրում եմ, ոչ թե` գոյատևում: Կանգնում եմ միայնակ, այն հույսով, որ ուր որ է մեկը կմոտենա ու կզրուցի հետս, ինչ-որ հետաքրքիր բան կասի: Գալիս են էլի նույն մարդիկ ու խոսում էլի նույն թեմաներից: Դասերից հետո տուն վերադառնալիս` սիրում եմ  նստել բաց պատուհանի կողքին, որ գոնե այդ տոթ քամին մի քիչ շունչ բերի: Նայում եմ ամայի փողոցներին. ամեն ինչ ձանձրույթ է ներշնչում: Տուն գնալիս ամենասիրելի պահն է, երբ հանդիպում եմ որևէ փոքր շունիկի կամ փիսիկի, մի պահ կենդանանում եմ, ուրախանում, հիանում նրանով, հետո գնում: Տուն եմ մտնում միլիոնավոր ծրագրերով. Տնայիններս անեմ, դաշնամուր նվագեմ, գիրք կարդամ, համակարգչի դիմաց մի քիչ էլ նստեմ ու պարապմունքի գնամ: Արդյունքում` ժամանակիս մի մասն անցնում է սպասելով, մյուս մասը ֆեյսբուքում օնլայն լինելով: Հետո կիսաքուն պարապմունքի եմ գնում, տուն վերադառնում, հանգստանում: Ու վերջապես` գիշերվա ժամը 12:00-ին ռեժիմով, պարտաճանաչորեն սկսում եմ տնայիններս անել: Ուշ վերջացնում եմ ու մեռած պառկում քնելու: Երբեմն հասցնում եմ մի էջ գիրք կարդալ մինչև քնելս: Բայց այնքան հոգնած եմ լինում, որ այդ մի էջն էլ եմ հազիվ կարդում:
     Բարկանում եմ վրաս, կարծես ծերացած լինեմ. ամեն ինչից հոգնում եմ, ոչինչ չեմ հասցնում, էնէրգիա չի մնացել մեջս: Շունչ չկա մեջս: Անընդհատ քնած եմ, հոգնած, չեմ հասցնում ու չեմ էլ ուզում մի վայրկյան ռեալ կյանքին տրամադրել: Բայց հերիք է` սա ողորմելի վիճակ է: Իրոք: Վերջ տալու ժամանակն է: Ոչ թե վերջ Կտամ, այլ` վերջ տամ: Գնացի: Գնամ, որ հասցնեմ երիտասարդ օրերս ուրախ վայելել, ոչ թե` ծերացած… 
                                                                                Շուշան:

Փոքր տարիքում շատերն են սիրել դինոզավրերին :Դե դա նորմալ է: Դինոզվրերը չափերով շատ մեծ են ու վերացել են շատ տարիներ առաջ : Երեխաներն էլ փոքր են ու անպաշտպան : Նրանք միշտ ուզում են ունենալ այն ինչ գոյություն ունի միայն հրաշքների աշխարհում : Սա մտելծել են շատերը ում հետքրքրել է այս թեման : Մարդ մեծանալով անցնում է նույն այն փուլերը ինչ էվոլուցիայի ճանապարյով անցել են նրա նախնիները , ուղակի թռուցիկ և արագացած տարբերակով : Երբ երեխաները  սիրում են դինոզվրերին , դա կամակորություն չէ : Իրենք կապ են զգում իրենց ու դինոզավրեի միջև : Դրանից հետո նրանք կսկսեն հետքրքրվել փողոցի կենդանիներով, սկսելով թռչուններից մինչ շներ : Այն երեխաները, որոնք ավելի հետաքրքրասեն են շուտով սկսում են իրենց համեմատել տարբեր կենդանիների հետ մկներից մինչ կովի հորթ : Վերջերս կան նաև այնպիսինները, որոնք համեմատվում են ռոբոտների հետ : Դա էլ է նոռմալ : Քանի որ շատ ռոբոտներ պատրաստելուց նմանեցվում են կենդանիների :


                                                                                                                                  NAREK MOUSE

     Հունիսի մեկն էր: Քայլում էի Երևանի տոնական փողոցներով: Հանկարծ մի փոքրիկ շունիկի տեսա: Այնքան փոքր էր, այնքան փոքր: Ամբողջովին մաշկագույն, ճակատին` սպիտակ սպիանման նշան: Հրաշք էր ուղղակի: Կանգնած նայում էի, չէի կտրում հայացքս: Ուզում էի գրկել այդ փոքրիկ, թվում է թե, անպաշտպան կենդանուն: Նայեցի շուրջս. մարդ չկար: Մի՞թե ոչ ոք չէր նկատում շունիկին: Տեր չունե՞ր: Ախ, եթե ինձ միայն թույլ տրված լիներ, հենց այդ պահին կվերցնեի նրան ու կտանեի մեր տուն: Մանկուց էի երազում շունիկ ունենալու մասին: Շունը դա այն կենդանին է, որ քեզ երբեք երբեք չի դավաճանի, գաղտնիքներդ չի տարածի, բայց երբ պետք լինի լսել, իր անմեղ հայացքով վրադ կնայի ու կլսի ասածդ հիմարությունները: Հետո կմոտենա, կքսմսվի քեզ, կփորձի հանգստացնել: Շունը իսկական ընկեր է, համենայն դեպս շատ մարդկանցից ավելի լավն է: Իսկ ես չունեմ ու չեմ էլ ունեցել շունիկ: Պատճառն այն է, որ ինձ արգելված է որևէ նման կենդանի պահել, որովհետև շնից կարող են մարդուն անցնել հազարումի հիվանդություններ: Բնական է` ինձ համար են անհանգստանում, առողջությանս համար: Բայց ես շունիկ եմ ուզում, միշտ ուզել եմ ու միշտ էլ կուզեմ: Ինչևէ` կանգնած նայում էի նրան, հիանում ու միաժամանակ տխրում այն մտքից, որ չեմ կարող նրան հետս տանել: Չգիտեի` անտուն է, թե տեր ունի, բայց առանց միկրոբների ու նման հիմարությունների մասին մտածելու սկսեցի շոյել նրան. Ինչ լավն էր: Կամաց-կամաց հիացած բացականչություններով մարդիկ էին հավաքվում: Շուտով հայտնվեց նաև շան տերը: Ես դա հասկացա, երբ մի տղամարդ մոտեցավ ու գոռաց.
     -Մաշա, Մաշա:
   Ես իմ շանը երբեք նման անուն չէի դնի, կհորինեի որևէ հետաքրքիր անուն, այնպիսի անուն, որ միայն նա ունենա: Բայց երևում է, տերը սիրում էր նրան: Ինձ ու այդտեղ հավաքվածներին ասաց, որ հազվագյուտ տեսակ է, ու Հայաստանում միակն է: Ես գիտեի, որ պետք է գնամ, բայց այդ շանը երբեք չեմ մոռանա: Պայուսակիցս հանեցի ֆոտոխցիկս ու սկսեցի նկարել նրան: Նկարում էի անդադար, ամեն նկարից հետո ասում էի` վերջ, սա վերջինն է: Հետո ասում էի` լավ, ևս մի հատ նկարեմ. գուցե այս մեկը ավելի լավը ստացվի: Բախտի ծաղրանքով նկարներս ստացվում էին մեկը մյուսից անտաղանդ ու անորակ: Ես Մաշային մի անգամ տեսա, բայց հասցրի սիրել նրան: Ու մտածում եմ` հիանալի կլինի, եթե քաղաքում պատահաբար զբոսնելիս էլի հանդիպեմ նրան: Հաստատ կճանաչեմ: Այնքան բարի էր, փափուկ ու փոքրիկ: 
     Շները բարի են, անշահախնդիր, հավատարիմ են ու միշտ կողքիդ են, լավագույն ընկերդ կարող են լինել:  
     Սիրելի ընթերցող, եթե շուն ունես, իմացիր, որ ունես մտերիմ ու վստահելի ընկեր: Սիրիր նրան, նա առանց խոսքերիդ էլ հաստատ կհասկանա քեզ: Ուրախացիր, որ քեզ ընձեռնվել է շուն պահելու հնարավորություն: Վայելիր ամեն օրը բարեկամիդ հետ ու գնահատիր նրան, քանզի հիմա շները ավելի ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ են, քան հենց մարդիկ: 
     Հ.Գ. Նկարներս ահավոր անհաջող են, գիտեմ, բայց շունիկը շատ լավն էր.... 
                                                                             Շուշան:

          Կանգնած էր նա այնտեղ տասը, գուցե քսան, կամ նույնիսկ երեսուն տարի. չէր կարող հստակ ասել. հաշվել չգիտեր: Ու չգիտեր էլ, թե որքան է այդտեղ կանգնած մնալու, թե երբ կգան իր հետևից: Ընկերներին տանում էին. կտրում ու տանում: Այն, ինչ նա լսում էր վերջին պահին` ընկերների հառաչն էր: Ընկերների փոխարեն հիմա ինչ-որ քարե կիսակառույց շենքեր ու սրճարաններ էին: Գիտեր` իր գնալուն էլ է քիչ մնացել: Ու սպասում էր: Երևի ամենածանրը այդ սպասման անորոշ օրերն էին: Գոնե իմանար` ուր են տանելու: Երբ նայում էր քարե անկենդան, անխոս, սառը կառույցներին, զզվում էր միայն այն մտքից, որ հնարավոր է`  վաղն էլ իր փոխարեն նման բաներ լինեին այդտեղ կանգնած: Ախ, ինչքան էր կարոտելու մարդկանց` իրեն ուշադիր զննող, հետաքրքրված աչքերը, տեսախցիկների ու լուսախցիկների չխկչխկոցները, կարոտելու էր նույնիսկ անտարբեր անցորդներին ու ցավում էր, որ չի հասցնելու վրեժ լուծել իր վրա աղբ նետողներից: Ու կկարոտեր այն վայրը, ուր ծնվել ու մեծացել էր: Միգուցե, դեռ չէր էլ հասցրել մեծանալ, միգուցե նա դեռ փոքր էր ու բնության չգրված օրենքներով դեռ դարեր պետք է ապրեր: Բայց մարդը հիմարության իր օրենքներով աչք էր փակում բնության չգրված օրենքների վրա: Դառը ծիծաղեց. գուցե ինքը պատասխան չի տա, բայց բնության համբերությունն էլ, մի օր, վերջիվերջո, կսպառվի, ու պատասխան հարվածը այնքան ծանր կլինի , որ մարդիկ ոչ իրենց սրճարաններով, ոչ  էլ կիսակառույց շինություններով կկարողանան պատերազմել: Հիմար մարդիկ, ձեր կացնի մի ցավոտ հարվածից դեռ այնքան հարվածներ են իջնելու ձեզ վրա…. Բայց ցավում էր սիրտը. նա մարդկանց վատը չէր ցանկանում. Սիրում էր նրանց միակողմանի սիրով: Ծառը սիրում էր... Ծառի սիրտը ցավում էր, բայց այդ սիրտն էլ շուտով սիրտ չունեցող մարդիկ արմատախիլ էին անելու….
         Ահա` մի քանի հոգի, կացինները ձեռքներին, մոտենում են, նրանք են, ովքեր երեկ փոքրիկ կաղնուն տարան: Ո՞վ գիտե, գուցե այսօր էլ իր հերթն է…..  
 Հ.Գ. գիտեմ, որ նկարը համապատասխան չէ, բայց իմ նկարած ֆոտոներն էլ լավ չէին ստացվել: Հարմար առիթի դեպքում անպայման կփոխեմ: Կարծիքների կամ ուղղումների համար քոմմենթեք:  
                                                                    Շուշան

Եթե հավես չունեք երկար կարդալու,մուգ գրված տողից սկսած կարդացեք:
Ուզում եմ կիսվել մի տխկլության մասին,որին կարելի ա անընդհատ հանդիպել Հայաստանի Հրաշալի Հանրապետությունում:Մի բան,որն ամբողջ աշխարհում գոյություն ունի,բայց ոչ էս մասշտաբներով.դա սպասարկման որակն ա...ավելի ճիշտ անորակը...
    Էդքան խանութնորի,սուպերպարկետների ու ժամանցի կենտրոններից ոչ մեկում չկա սպասարկում,,,այնպիսին,որ քեզ լավ զգաս`շփվելով սպասարկողի հետ,ու նույնը կարելի ա ասել նաև ինտերնետում նրանց ներկայության մասին`լիակատար անհարմարություն համարյա բոլոր սպասարկող սայթերում...
    Կչիմու յա վսյո էտո...գիտեմ,որ էս թեմայով հազարավոր բլոգեռներ գրել են,գրում են ու կգրեն,և իմէսքան ասածը խորը իմաստ չունի,բայց ուզում եմ էդքանի միջից առանձնացնել երկու տեղ`Երիտասարդականի մոտի Bossini-ն ու Հալաբյանի վրա մի հատ պանդոկ կա`այ դրանք:Իրենց շփվելիս հականում ես,որ իրանք տխուր չեն,որ իրանց մոտից առևտուր ես անում...
                      
                                                                                                                                            semsamson