Երբ ասում ես բնազդ միանգամից պատկերացնում ես վայրենություն , հիշում ես կենդանիների մասին հաղորդումների գիշատիչների հատվածները :Բայց դա այդպես չէ : Բնազդը դա այն վարքագծի մասին ինֆորմացիան է, որը առանձնյակը ստանում է ժառանգական : Ժառանգելով բնազդը առանձնյկը սովորորում է ընկալել արտաքին միջավայրը , անում է ամեն ինչ սովորելու համար : Առանձնյակներից շատերը բնազդով ստանում են նաչև գոյատևելու մասին ինֆորմացիա : Բոլոր առանձնյակները չի որ գիշատիչ են :Հետեվաբար շատ քիչ առանձնյակներ են ստանում միս ուտելու ինֆորմացիա : Ինձ ամենաշատը ջաղայանցնում է այն , որ ասում են թե ՄԱՐԴԸ բնազդաբար կարող է սպանել և նկատի ունեն անձնական շահը , օրինա փողը , կամ նման մի բան : Մարդը բնազդաբար կարողէ սպանել, բայց միայն պաշտպանելու կամ պաշտպանվելու նպատակով : Դա դեռ չի նշանակում, որ մեր բնզդների մեջ դա կա : Ողակի մենք իսկսզբանե պայքրում ենք ապրելու համար ու ապրելու համար կարող ենք սպանել : Իդեպ այդպիսի սպանությունները արդարեցվում են ու չեն դատապարտվում :Լինել վայրի նշանակում է հետեվել բնազդներին , սովորել ու ապրել , ապրել չվնասելով մնացածին և վնասել պաշտպանվլու նպատակով միայն :Լինել վայրենիի նշանակում է կորցնել զգայարաններն ու զգացմունքները , ապրել ուտելու համար , ուտել այն ինչ ստացվել է սպնելու միջոցով :
0 Comments
Շատերը , երբ լսում են այս անունը հիշոմ են ամերիկյան ֆիլմեր այս մարզաձևի մասին : Առաջին բանը , որ պատկերացնում են դա մի խումբ մարդիկ են որոնք ծեծում են իրար գնդակի համար : Իմ մոտ էլ էր այդպես , մինչև ինքս չխաղացի : Դե սկզբից վախ կար, մտածում էի հեսա իրար ենք ծեծելու, բայց չէ: Իրականում խաղը իր մեջ դաժանություն չի պարունակում ու հարկավոր չի պաշտպանիչ հագուստ : Ֆիլմերում տեսածը դա ռեգբիի ամերիկյան տարբերակն է , իսկ իսկական ռեգբին այնքան ապահով է , որ նույնիսկ աղջիկները հանգիստ կարող են խաղալ տղաների հետ : Խաղի նպատակը գնդակը հակառակորդի դարպասը հասցնելն է , բայց դու չես կարողանա անել դա , եթե խաղաս մենակ , առանց հաշվի առնելու ընկերներիդ : Բացի դա թիմը պետք է ունենանախորոք մտածված պլան , քանի որ խաղըշատ արագ է ընդանում ու առանց դրա ուղակի չեք կողմնորոշվի թե ինչ անել: Պլանի կազմումը ինձ ամենաշատը դուրեկավ ու հենց սա է , որ ավելի հետքրքիր է դարձնում խաղը մյուս խաղերից : Լավ հետաքրքիր է նաև ռեգբիի գնդակը: Դե երևի գիտեք , որ այն ձգված է երկու կողմից : Այդպիսի տեսքը հնարավորություն է տալիս ավելի մեծ քանակությամբ հնարքներ օգտագործել փոխանցում անելու համար:Բայց ամենադժվարը դա հակառակորդին շրջանցելն է: երբ խաղում ես անծանոթի հետ այս կետը ունի նոռմալ բարդություն , իսկ երբ հակռակորդտ ընկերդ է գրեթե անհնար է դառնում նրան խաբելը ու հենց սրա համար է , որ այս խաղում կարող ես ավելի լավ ճանաչել ընկերներիդ : Դե ինչքան էլ կարդաք գրածս չեք ստանա այն ինչ խաղը խաղալուց : Հաստատ կարելի է գոնե մեկ անգամ փորձել :
Այն պահը, երբ զգում ես, որ միայնակ ես, բոլորովին միայնակ չնայած ունես ընտանիք, ընկերներ, հարազատներ.... Այն պահը, երբ ոչ ոք քեզ չի հասկանում ու ոչ էլ փորձում է հասկանալ, երբ միայն դու ես այդպիսին, երբ ոչ ոք չի էլ ցանկանում քեզնում տեսնել լավը, բոլորը միայն ամենավատն են տեսնում: Այն պահը, երբ հասկանում ես, որ հենց դա է “միայնություն” կոչվածը, երբ բոլոր ընկերներդ ուղղակի ընկերներ են ու չեն էլ ուզում լինել ավելի թանկ քեզ համար, երբ շատ հաճախ առանց որևէ պատճառի ուզում ես ուղղակի լաց լինել, բայց դա էլ չի օգնում.... Հասկանում ես, որ քո բոլոր փորձերը նոր ընկերներ գտնելու, հարազատ մարդկանց հետ մտերմանալու, զուտ չգնահատված ու խղճուկ փորձեր էին: Դու միայնակ ես, միայնակ` քո մտքերի, զգացումների ու զգացմունքների, հույսերի,երազանքների հետ: Երբեմն ուզում ես լինել միայնակ, այնպես, որ հանգիստ շնչես, ազատ մտածես ու չափազանց շատ երազես: Բայց պահ է գալիս, երբ այդ հաճելի միայնությունը վերածվում է ցավի, անտանելի ու անբուժելի ցավի: Երբ ուզում ես խոսել, դատարկել սիրտդ, իսկ դիմացինիդ նույնիսկ հետաքրքիր էլ չէ: Երբ ուզում ես ուղղակի գտնել քո շրջապատը, քո միջավայրը, որտեղ բոլորը միշտ պատրաստ են լսել քեզ, օգնել, աջակցել, խորհուրդ տալ, ում դու կարող ես տալ սրտումդ պահածոյացրած մեծ սերը, որ նրանց համար էիր պահել: Չկան այդպիսի մարդիկ, դու սիրում ես այն մարդկանց, ովքեր քեզ, ճիշտ է, սիրում են, բայց բոլորովին այլ աշխարհից են: Երբ հասկանում ես, որ դա է միայնությունը, սիրտդ կծկվում է ցավից, ուզում ես լաց լինել, բայց միայնությունը քեզնում անգամ լաց լինելու ուժ չի թողել: Այն կործանարար է, կործանում է քեզ, խորտակում ու այնքան հմտորեն, որ դու դա չես էլ հասկանում, իսկ երբ հասկանում ես` արդեն կործանել է: Դու սկսում ես ապրել միայն երազանքներիդ հետ, դու մոռանում ես ռեալ աշխարհը. դա միայն թույլերին է բնորոշ, իսկ մի՞թե դու թույլ էիր առաջ: Միայնությունն է քեզ թուլացրել, որովհետև միայնակ մարդը միշտ էլ անպաշտպան է: “Միայնակ”` սարսափելի ու զզվելի բառ, բառ ու տհաճ էմոցիաների կույտ:
Ու չնայած ամեն ինչին դու դեռ սպասում ես, հույս ունես, որ աշխարհի երեսին կա այնպիսի մարդ, ով զգում է այն, ինչ դու ես զգում, ով պատրաստ է կողքիդ լինել ու լսել քեզ դարերով: Գուցե այդպիսի մարդը մեկը չէ, այլ մի քանիսն են, կամ գուցե շատերը: Ու դու սպասում ես, սպասում ես այդ մարդկանց, այն հույսով, որ նրանք են այդ մարդիկ, ում հետ դու քեզ երբեք միայնակ չես զգա, ովքեր երբեք միայնակ չեն զգա քեզ հետ...... Շուշան: Մի գդալ սեր է պակասել, իսկ ես կասեի` պակասել է մի տոննա սեր: Մարդիկ սկսել են սիրել առարկաները, երևույթները, իսկ մարդկանց սիրելն արդեն նույնիսկ տարօրինակ է: Շատերի համար ծիծաղելի է պարզապես կանգնել ու հարազատ մարդուն պատմել, թե ինչքան ես սիրում: Չէ, խոսքը չի գնում սիրահար զույգերի մասին, ովքեր ամեն պատեհ թե անպատեհ առիթը օգտագործում են իրենց սերը պատմելու համար: Ես խոսում եմ սովորական մարդկանց մասին: Օրինակ` մեզնից յուրաքանչյուրը քան՞ի անգամ է գնում ու մորն ասում. “Քեզ շատ եմ սիրում..” կամ թեկուզ մտերիմ ընկերոջը. “Դու իմ կյանքում ամենաթանկ մարդկանցից մեկն ես”: Դժվա՞ր է: Ի՞նչ ամոթ կամ տարօրինակ բան կա սերդ արտահայտելու մեջ: Ինչ՞ու մարդկանց չենք ասում, թե որքան կարևոր են իրենք մեզ համար: Կյանքը շատ կարճ է, ու հնարավոր է` էլ երբեք հնարավորություն չունենաս այդ ամենն ասելու: Չգիտես` ինչ կլինի վաղը, կամ թեկուզ հենց հաջորդ րոպեին, ու հնարավոր է թանկ մարդ կորցնես, ով այդպես էլ չիմացավ` ով էր իրականում քեզ համար: Բայց փոխարենը, ոչ ոք երբեք չի ամաչում ասել, թե որքան է սիրում ինչ-որ անշունչ առարկաներ, կամ նույնիսկ վերացական երևույթներ: Մարդկանց սիրեք, մարդկանց: Իրերը միշտ էլ կան ու կլինեն, իսկ մարդիկ… Բացիր սիրտդ, մի ամաչիր: Բոլորս էլ մարդ ենք, քարից չենք: Ո՞վ չի ուզի իմանալ, որ սիրված է, որ անգին է մեկի համար: Ու պատկերացրու հենց քեզ. մի՞թե չես ուրախանա, երբ մեկը քեզ ասի` որքան շատ է սիրում: Մի՞թե հաճելի չէ: Ու ամաչել պետք չէ, հակառակը` պետք է ամաչել այն մտքից, որ սիրում ենք առարկաները, ոչ թե մարդկանց…. Սիրեք ու գնահատեք ՄԱՐԴԿԱՆՑ. մի գդալ սեր ավելացրեք ձեր քարացած սրտերում….. Հ.գ. գրածս ընդհանրապես կապ չունի "Մի գդալ սեր" երգի հետ, ուղղակի անունը շատ համապատասան էր: Ի դեպ, այդ երգն էլ եմ շատ սիրում: Շուշան Ինչ եմ ես սիրում`
1.Ստելխաբել,սուտ ասել: 2.Լավ երաժշտություն: 3.Լավ խմիչք: 4.Աղջիկներ: 5.Որոշ մարդկանց: Դե հիմա ասեք` իմ նախընտրություններց որն ա վատը?Իհարկե ոմանք կկպնեն խմիչքին,ոմանք աղջիկներին,շատերը`խաբելուն...Բայց էդ ամենը բնական ու բարոյական երևույթներ են ու ինչու պետք ա ամաչել դրանցից? ՈՒ վաղը վերջին զանգս ա,ինձ ճանաչողներ,մասնավորապես` էնորվա մարդիկ,չմոռանաք ինձ շնորհավորել:
Նայում էի անցած տարվա նկարներս ու կարոտում անցած տարին, իսկ անցած տարի կարոտում էի նախանցած տարին ու գիտեմ, որ մյուս տարի էլ այս տարին եմ կարոտելու: Զարմանալին այն է, որ անցած տարի մտքովս էլ չէր անցնում, որ հնարավոր է կարոտեմ այդ ամենը: Կարոտում եմ “ընկերներիս”, ովքեր նույնիսկ մոռացել են գոյությանս մասին, կարոտում եմ արկածներս, որոնք սովորական դեպքեր էին, որ, երևի, յուրաքանչյուրի հետ էլ եղել են, կարոտում եմ ամեն ինչ, նույնիսկ անցած տարվա օդը: Ու անցյալի կարոտով սիրում եմ երազել ապագայիս մասին: Իսկ Ներկա՞ս… Ներկաս այն է, որը ես հիմա ծախսում եմ անցյալս կարոտելով ու ապագայի գեղեցիկ ծրագրեր կազմելով: Իսկ այդ նույն ապագան էլ, երբ դառնա ներկա, էլի ծախսելու եմ, այդ անգամ` դրա ապագայի մասին երազելով: Մի՞թե երբեք չեմ ապրելու ներկայով: Ահավոր է, որովհետև գիտակցում եմ սխալս, բայց ամեն անգամ բավականաչափ ուժ չեմ ունենում ներկայովս ապրելու: Շարունակ մտածում եմ. “ Եթե ամեն ինչ անցած տարվա նման լիներ…”: Ախր հենց այդ նույն, իդելական, գեղեցիկ, վառ պատկերներով անցյալը իրենից ոչ մի յուրահատուկ երևույթ չի ներկայացնում, քան պարզապես այն ժամանակվա ներկաս: Ու հիմա ես ծախսում եմ երիտասարդ օրերիս ներկան, որը հետո կարոտելու եմ: Ախր ի՞նչը կարոտեմ, եթե ժամանակիս 90%-ը հենց կարոտ է: Ստացվում է` կարոտելու եմ կարո՞տը: Եթե այսպես գնամ, ապա հաստատ կխճխվեմ անցյալի, ներկայի ու ապագայի թելերի հանգույցում: Երևի ավելի ճիշտ կլինի հանգիստ թողնել անցյալը, որքան էլ այն գրավիչ լինի, ապրել ներկայով` կերտելով ապագան: Թերևս հենց հիմա կարող եմ դադարել նայել հին նկարներս ու պարզապես գնալ ու մի գիրք կարդալ: Կարդալն էլ, երևի, ամենալավ միջոցն է ներկան երազային դարձնելու ու միաժամանակ լավ ու կայուն ապագա ստեղծելու….. Դե ինչ, սկսեմ հենց ամենափոքր քայլերից: Վաղուց է ժամանակը ներկայով ապրելու…. ԹԵԿՈՒԶ ՀԵՆՑ ՔԵԶ ՀԱՄԱՐ…. Շուշան: Նկար իսկական սիրո մասին,ոչ թե... Ժողովուրդ այսօր սարսափելի բան է տեղի ունեցել Երևանում,իսկ ավելի կոնկրետ` հոմոսեքսուալիստների ցույց:Սիրելի`տխկլին հետևողներ,կամ նրանք,ովքեր մեզ չեն հետևում,ուղղակի տեսել են էս պոստը,ձեզ եմ դիմում.մենք բոլորս տարբեր ենք,տարբեր մտածելակերպ ունենք,բայց էդ ամեն ինչը բարոյականության սահմաններում ու բոլորս նորմալ մարդիկ ենք:Եկեք թույլ չտանք եդ ուռոդների տարածումը մեր երկրում`ամեն կերպ խոչընդոտելով դրանց գոյությանն ընդհանրապես...
Էդպիսի մարդիկ ուղղակի հոգեկան հիվանդներ են,ովքեր երբեք չեն զգացել սիրահարվելու հաճույքը,երբեք չեն ունեցել ընկերուհի,չեն իմացել`ինչ ա ռոմանտիկան ու ամենակարևորը`երբեք չեն ստացել ընտանեկան դաստիարակություն:Այդպիսիներին բուժել ա պետք ուղղակի,կամ եթե անբուժելի ա`վառել: Չմոռանամ հիշել նաև հակահամասեռամոլականներին,որոնք խաղաղ ցույցով խոչընդոտեցին դրանց ցույցին:Ապրեք Տղեք: Ներքևում` հղումներ այս թեմայով: http://www.tert.am/am/news/2012/05/21/gay-parad/#prettyPhoto http://www.panarmenian.net/rus/news/108407/ P.S. Լավ ռոմանտիկ նկար ա չէ?զարմանում եմ `ոնց ա կարելի անտարբեր լինել սրա նկատմամբ...
Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Իսիդոր Ռաբիին մի անգամ հարցնում են. ՛՛Ինչո՞ւ Դուք գիտնական դարձաք , այլ ոչ թե բժիշկ , իրավաբան կամ գործարար ՛՛ : Ի պատասխան նա ասում է . ՛՛ Իմ մայրն ինձ դարձրեց գիտնական : Եթե մյուս երեխաների ծնողներն ամեն օր հարցնում էին ՝ ի՞նչ ես սովորել , ապա իմ մայրը միանգամայն այլ հարց էր տալիս ՝ ի՞նչ լավ հարցեր ես տվել այսօր դպրոցում : Հենց լավ հարցեր տալու պահանջի արդյունքում էլ ես դարձա գիտնական ՛՛ :
|